Жуда ёшлигимда бир эртакни эшитгандим…
Ўрмоннинг ўртасида жойланган бир қабиланинг бошига мусибат тушибди. Таланган, оч қолган, касалланган ва ўз йўлини йўқотган бу қабила тақдир сўқмоғида чорасиз қолибди.
Қабиланинг бу каби инқирозига кимлардир бойлик ва мансаб илинжида, хоинликлари натижасида бу каби ғурбатларга сабабчи бўлибдилар. Хоинларни ҳам халқ билан кулфатни бирга тотишга маҳкум этилибдилар.Чунки, ўз халқига хиёнат қилганлар бошқаларга ҳам хиёнат қилмаслигига ким ҳам кафил бўла оларди дейсиз?!
Боши қотган оқсоқоллар барчани йиғиб маслаҳатлашиб олишмоқчи бўлишибди.Кимдир ўлимга ўзларини топширишни таклиф қилибди, кимдир душман қўлида хору зорлик бўлсада жон сақлаб қолишни илгари сурибди, яна кимдир қандайдир қуллик кишанларини бошга кийиш лозимлигини ўртага қўйибди….
Маслаҳатдан бирор натижа чиқмагач қабиланинг ёшлари орасидан бир йигит узр сўраб ўз фикрини айтмоқчи бўлибди.Унинг фикрича хоинлик натижасида бир аҳволга келиб қолган бу зулмат босган юртни
ташлаб, қуёш нурларини тўсиб турган ўрмонни тарк этиб қуёш нурлари балқиган жойларга
кетиш қабила учун ҳар томонлама афзал эканлигини эътироф этибди.
Кимдир рози, кимдир қулликни афзал кўрибди…Алалоқибат йигитга ишониб зулмат босган ўрмонни ташлаб қуёш нурлари жилва қилаётган адирликларга етиб боришга кўнишибди.Керакли озуқа заҳиралари олиб халқ ёш йигитнинг орқасидан отланишибди.Йўл топиш қийин эди, қуёш нурини тўсган ўрмон зулматидан қай томонга кетиш аниқ эмасдек эди.
Йўлда азоблар, кутилмаган қийинчиликлар халқнинг тинкасини қуритибди.Кунлар ўтаркан, йигитнинг гапига кириб юртни ташлаб кетганлари учун ўзларига лаънатлар айтишибди ва йигитни бош айбдор деб йўлни билмаганликда ҳамда халқнинг тақдирини оғирлашганликда сабачи қилиб хуноб бўлишибди.
Ёшлар кексаларга ёрдам берарканлар, кунлар ўтиб бирин кетин очлик ва ҳайвонлар ҳужумидан одамлар қирила борибди.Халқ саросимага тушибди…Шунда охирги чора йўлбошчи йигитни ўлдиришмоқчи бўлишибди….Ночор қолган ёш йигит ўз танасини ёриб юрагини қўпориб олибди ва боши узра баланд кўтарибди.
Унинг пок юраги шунчалар мусоффо эканки, ундан таралаётган нур бир зумда зулматни ёритиб, қуёш каби порлай бошлабди.Кишиларда ишонч пайдо бўлиб, яна ёш йигитнинг орқасидан йўлга тушибдилар.Оз фурсатда ўрмон тугаб, кенг бир ялангликка етиб келишибди.Осмон мусаффо. Қуёш порлаб турибди.
Ёруғликни кўрган кишилар далага томон югуришибди.Юрагидан ажралган ёш йигит ёруғликни кўриб, халқини озодликка олиб чиқа олганидан хурсанд бўлиб, секин ерга йиқилибди. Далага чиқа олмай, ўрмон четида ўлиб қолибди.Унинг қўлида қонга беланган юраги тинчиб қолган, ҳаётдан асар ҳам кўринмасди.
Йигитнинг йиқилганига ҳеч ким эътибор ҳам бермабди.Барчанинг кўзини қуёшнинг нури чарақлаб шамғалатибди.Барча далага томон югуриб борарканлар дала узра оёқ излари қолаверибди.Бу излар оёқяланг югурган кишиларнинг ўзлари эътибор бермай ёш йигитнинг пок юраги устидан ўтганларида оёқларига илашган қонлар изи экан…
Халқнинг юрган йўлида, бутун далада қонли оёқ излари муҳрланиб қолибди…Жонсиз жасад ёнида ушбу пок юрак озодликда юрган кишиларни кўриб секин аста тинчиб қолибди….Одамлар эса диконлaб ҳар томонга отлар каби сакраб хурсандчлик қила бошлашибди.Ўзларига асли хоин бўлган бир кишини бош этиб сайлашибди…—————————–Мен буни нега айтмоқчи эдим?!Бугунги кунимизда шундай ҳолатлар юз бермаяптими?!Ватан хоинлари, уни сотиб юб юрганлар, халқнинг оғир аҳволига сабабчи бўлган кишилар йўқ деб ўйлайсизми?Агарда бир инсон чиқадиган бўлса бу ўрмон ҳалқи каби унинг ҳам устидан мағзава тўкиб кейин унинг пок юраги устидан юриб кетмаймиз дея ким ҳам кафолат бера олади???
Ҳурмат билан Мистер Қалампир
Қабиланинг бу каби инқирозига кимлардир бойлик ва мансаб илинжида, хоинликлари натижасида бу каби ғурбатларга сабабчи бўлибдилар. Хоинларни ҳам халқ билан кулфатни бирга тотишга маҳкум этилибдилар.Чунки, ўз халқига хиёнат қилганлар бошқаларга ҳам хиёнат қилмаслигига ким ҳам кафил бўла оларди дейсиз?!
Боши қотган оқсоқоллар барчани йиғиб маслаҳатлашиб олишмоқчи бўлишибди.Кимдир ўлимга ўзларини топширишни таклиф қилибди, кимдир душман қўлида хору зорлик бўлсада жон сақлаб қолишни илгари сурибди, яна кимдир қандайдир қуллик кишанларини бошга кийиш лозимлигини ўртага қўйибди….
Маслаҳатдан бирор натижа чиқмагач қабиланинг ёшлари орасидан бир йигит узр сўраб ўз фикрини айтмоқчи бўлибди.Унинг фикрича хоинлик натижасида бир аҳволга келиб қолган бу зулмат босган юртни
ташлаб, қуёш нурларини тўсиб турган ўрмонни тарк этиб қуёш нурлари балқиган жойларга
кетиш қабила учун ҳар томонлама афзал эканлигини эътироф этибди.
Кимдир рози, кимдир қулликни афзал кўрибди…Алалоқибат йигитга ишониб зулмат босган ўрмонни ташлаб қуёш нурлари жилва қилаётган адирликларга етиб боришга кўнишибди.Керакли озуқа заҳиралари олиб халқ ёш йигитнинг орқасидан отланишибди.Йўл топиш қийин эди, қуёш нурини тўсган ўрмон зулматидан қай томонга кетиш аниқ эмасдек эди.
Йўлда азоблар, кутилмаган қийинчиликлар халқнинг тинкасини қуритибди.Кунлар ўтаркан, йигитнинг гапига кириб юртни ташлаб кетганлари учун ўзларига лаънатлар айтишибди ва йигитни бош айбдор деб йўлни билмаганликда ҳамда халқнинг тақдирини оғирлашганликда сабачи қилиб хуноб бўлишибди.
Ёшлар кексаларга ёрдам берарканлар, кунлар ўтиб бирин кетин очлик ва ҳайвонлар ҳужумидан одамлар қирила борибди.Халқ саросимага тушибди…Шунда охирги чора йўлбошчи йигитни ўлдиришмоқчи бўлишибди….Ночор қолган ёш йигит ўз танасини ёриб юрагини қўпориб олибди ва боши узра баланд кўтарибди.
Унинг пок юраги шунчалар мусоффо эканки, ундан таралаётган нур бир зумда зулматни ёритиб, қуёш каби порлай бошлабди.Кишиларда ишонч пайдо бўлиб, яна ёш йигитнинг орқасидан йўлга тушибдилар.Оз фурсатда ўрмон тугаб, кенг бир ялангликка етиб келишибди.Осмон мусаффо. Қуёш порлаб турибди.
Ёруғликни кўрган кишилар далага томон югуришибди.Юрагидан ажралган ёш йигит ёруғликни кўриб, халқини озодликка олиб чиқа олганидан хурсанд бўлиб, секин ерга йиқилибди. Далага чиқа олмай, ўрмон четида ўлиб қолибди.Унинг қўлида қонга беланган юраги тинчиб қолган, ҳаётдан асар ҳам кўринмасди.
Йигитнинг йиқилганига ҳеч ким эътибор ҳам бермабди.Барчанинг кўзини қуёшнинг нури чарақлаб шамғалатибди.Барча далага томон югуриб борарканлар дала узра оёқ излари қолаверибди.Бу излар оёқяланг югурган кишиларнинг ўзлари эътибор бермай ёш йигитнинг пок юраги устидан ўтганларида оёқларига илашган қонлар изи экан…
Халқнинг юрган йўлида, бутун далада қонли оёқ излари муҳрланиб қолибди…Жонсиз жасад ёнида ушбу пок юрак озодликда юрган кишиларни кўриб секин аста тинчиб қолибди….Одамлар эса диконлaб ҳар томонга отлар каби сакраб хурсандчлик қила бошлашибди.Ўзларига асли хоин бўлган бир кишини бош этиб сайлашибди…—————————–Мен буни нега айтмоқчи эдим?!Бугунги кунимизда шундай ҳолатлар юз бермаяптими?!Ватан хоинлари, уни сотиб юб юрганлар, халқнинг оғир аҳволига сабабчи бўлган кишилар йўқ деб ўйлайсизми?Агарда бир инсон чиқадиган бўлса бу ўрмон ҳалқи каби унинг ҳам устидан мағзава тўкиб кейин унинг пок юраги устидан юриб кетмаймиз дея ким ҳам кафолат бера олади???
Ҳурмат билан Мистер Қалампир
Комментариев нет:
Отправить комментарий