Синфдошимга раҳмат, у туфайли ота-онам мани кўмгандай бўлишди

www.milliyburch.com

Исмим Зариф. Аслида исмим Умид, муаллиф ман ҳақимда ёзаётганда, раҳматли тоғасини ёдга олиб Зариф дея бошлади.
Ота-онам кеч фарзанд кўришганлиги туфайли, мани исмини Умиджон деб қўйишган. Катта бўлиб, “- Умид денглар”, “- Умиджон деб эркалаётганга ўхшайсизлар”- деб жаҳл қилган
кунимдан бошлаб — Умидман. Эл қатори ҳамма болаларга ўхшаган оддий бола бўлганман. Иккинчи қаватда турардик. Пастдаги қўшнимиз “тетя Света” қариб, калласи кетиб, айвонидан кўчага, дайди мушукларга “колбаса”лар отиб турардиган бўлганди. Бир хунук одатим бор эди. Уйимизни айвонига чиқиб, деразадан қараб, пастдаги мушукларга туфлаб қўярдим.

Ота-онам ўқимаган, аниқ бир касби ҳам йўқ. Хизматкорлик қилиб мани катта қилишган. Мактабнинг 6-синфларида ўқирдим, қандайдир турк-лицей очилганини эшитиб, келажакда катта одам бўлишимга ишонч пайдо бўлиб, ҳужжатларимни ўша лицейига топширган эдим.

У ерда кўп ўқимадик, айрим сабабларга кўра, тарқатиб юборишди...

Олийгоҳга контракт асосида ўқишга 2 йил кетма-кет кириб, сўнг қўл силтаб юбордим.

26 ёшгача, панжара чиқарадиган цехда бўёқчи бўлиб ишладим. Бир куни, 6та синф бирга ўқиган синфдошимни кўриб қолдим. Америкадан келган экан. Ишлари яхши, уйлангани келган эди. Ман ўзим ҳақимда нима ҳам дердим, оғзимни бир четидан ўқишга киролмаганимни, бўёқчи бўлиб ишлашимни айтдим. Шунда манга таклиф тушди. Америка, орзулар ушаладиган юртга боришимни, ҳужжатлаштириш учун 10000 $ АҚШ доллари керак деди...

Ота-онамни 2 хонали хонадонимизни сотишга, вақтинчалик ижарага уй олишга кўндирдим. Ота-онамнинг манга ишончи ва умиди бор эди шекилли. Ҳа, Чирчиқда шундай эди уйларнинг нархи, “Мираж” деган ресторанни олдида эди уйимиз. Отамга айтдим, “ — Ҳар ой юборадиган пулимни йиғасизлар, секин ер оламиз, кичик 3-4 хонали уй қурамиз”...

АҚШнинг Флорида штати, Майами шаҳри орзуларим билан кутиб олди. Тилни билганим учун (турк-лицейга раҳмат) кундузи Диснейлендда Микки-маус бўлиб ишладим. Кечаси эса “1422 Alton Road”да жойлашган дўконда сотувчи-кассир эдим.

Бир куни Микки-маусни ташлаб, дўконга келдим. Кундузги шеригим “шеф” билан савдодан тушган пулларни ҳисоб-китоб қилиб турганакан. Эрталаб мандан ҳам ҳисоб-китоб қилиб, пулларни олиб кетади. “ — Дўконда сақлаш ҳавфли” — дерди. Ҳамма кетди. Ўзим қолдим, “Rework” китобини қўлимга олдим. Орзуларим ушалишига ишонардим...
Ишонардим, то қора танли бир аҳмоқкалла, кечаси маст ҳолда дўконга кириб, кассадаги пулларни сўраб, манга тўппонча ўқталмагунча.
Ишонардим, тўппончадан чиққан товуш, қулоғимни пардасини йиртмагунча.
Ишонардим, танам кетма-кет иккита ўқни қабул қилмагунча.
Ишонардим, ерда ётиб нафас олишим қийинлашиб бормагунча.
Ишонардим, кўз олдимдан “бўёқлар билан панжара”, “турк лицейда, ручкани қўлимда айлантиришни эплолмаганим”, “тетя Светани мушуклари” ўтмагунча.
Ишонардим, отамга берган ваъдам, ўзим билан қулаётганини англагунча.

Морг совуқ. Танамга қарасам, оқариб музчалар пайдо бўлди. Қор парчалар қандай чиройли-а? Булар ундай эмас, бир хунук музчалар эди. Жуда хунук.

Эҳ, отам-а, отам. “- Умид денглар” эмиш... Исмимни қўшимчасини олиб ташлабман. Энди умуман мавжуд эмасман. Ота-онам Умидсиз, уйсиз. Ман эса — қабрсиз.

Мурдамни Ўзбекистонга олиб бориш хизмат ҳаққи — 8000$ АҚШ долларни ташкил қиларкан. Ота-онам хуноб бўлди. Албатта, ундай пул уларда йўқ эди. Хизматкорларга ким ҳам қарз берарди?! Тириклигимда уларга бир қулайлик қилиб беролмаганим етмай, энди ўлигимни кўмгани учун бир умр қарз тўлаш учун ишлашадими?

Синфдошимга раҳмат, барака топсин. Ота-онамга қўнғироқ қилиб, мурдамни кўмишга рухсат олди. Мусулмонларнинг қабристони бор экан, ўша ерни гаплашиб келганини айтди. Эҳ, отам-а, отам... «Ўз ўғлимни тобутини кўтаролмасам, қандай ота бўлдим», деб ноилож рози бўлди.

Синфдошимга бир фикр келди. Қўнғироқ қилди. Чирчиқдаги укасига буюрди: “ — Айпэдни олиб, бугун кечаси 12ларда Умидларникига бор, скайпдан видео-қўнғироқ қиламан”. “ — Ҳа айтганча, улар тетя Светаникида яшашяпти ҳозир”.

Мани кўмиш маросимим. Мурдам қабристонга қандай борганлигини билмайман. Чунки ман Чирчиққа, ота-онамни ёнига кетган эдим.

Тетя Света салом, узр эшикни тақиллатмоқчи эдим, арвоҳлигим эсимга тушиб, индамай кириб келдим.
Ота салом. Она хелло. Соғиндим сизларни.
Стол устида Айпэд турар эди. Отам кўзида ёш, онам бир бурда бўлиб қолган. Айпэдда мани қабримга қум ташланаётган тасвир. Эҳ, мурдамни лаҳадга қўйиб бўлишганакан. Индамай тик қараб туравердим. Отам, йиғлаётган товуши билан Қуръондаги “Мулк” суръасини ўқий бошлади. Шунда ота-онам олдига ман ҳам тиз чўкдим...

Жим-житлик. Отам секин ўрнидан туриб, ичкари уйдан юборган атиги 500$ пулимни синфдошимнинг укасига тутқазиб: “ — Болам, шу нарсангни ташлаб кет, ман боламни қабрини зиёрат қилиб турай...” — деганларида ўзимдан нафратланиб кеттим. Йиғлай десам, ёшим йўқ. Арвоҳларда ёш бўлмас экан.

Синфдошимга раҳмат, у туфайли ота-онам мани кўмгандай бўлишди. Энди тинчгина қабримга йўл олсам ҳам бўлади. Тинч оилам, болалигим ўтган уйимни охирги марта кўриб олай деб, уларни қучоқлаб ҳайрлашдим, зеро улар буни сезишмаган бўлса ҳам...

Эски уйимизда ҳеч ким йўқ. Айвонга чиқдим, шу ер мани хонам эди-да. Анча ҳаёл сурдим. Лекин бундан фойда энди йўқ. Мани қабр кутяпти. Кетишимдан олдин, сўнги марта деразадан қараб мушукларга туфлаб қўйдим...